deadpan.

nanood ako ng sine kanina... "stranger than fiction"...
napag-isip din ako... ang hilig ko isipin ang pagkakamatay ko... paano kaya mangyayari yun? sa anong paraan ako ma-chu-chugi? kasya kaya ako sa kahoy na kahon na hindi made-to-order? oo nga pala, ayaw ko nun. segue muna... ang tanong naman talaga... kelan?

sa totoo lang naisip ko na siguro lahat ng mga kailangan gawin sa pagkakamatay ko. na-ikwento ko na siguro sa lahat ng mga kaibigan ko at pati sa nanay ko kung ano gagawin pag ako'y pumanaw... gusto ko ng cremation, gusto ko pula ang lalagyan, black and white yung tiles ng kwarto, tapos lalagyan nila ng disco ball at sasamahan ng disco lights... tapos papatugtugin nila yung "i bet you look good on the dancefloor" playlist ng ipod ko na hindi naman talaga pang-sayaw yung mga kanta... tapos gusto ko lahat naka-black and white, walang red... ako lang ang naka-red... ako lang sa maliit na baul... ako lang ang matingkad... kasi last hurrah ko na yun eh... shet kayo! patay na ako... kung baga... 4 days of fame na yun... wake ko na nga lang di niyo pa ako pag-bigyan.

ang weirdo pero kapag naiisip ko yun natutuwa ako. nakakatuwa para sakin isipin na pumanaw na ako...

dahil ba hindi ako masaya dito? bakit nga ba ako hindi masaya? meron ba talagang mga tao na genuinely masaya? meron naman, pero hindi talaga tumatalab sakin yung klase ng pag-iisip nila... na-iinggit ako... pero natutuwa para sa kanila kasi masaya sila... at iniisip nalang kung kelan ako sasaya... pero tumatagingting parin sa isipan ko na sana mawala nalang ako... gusto kong mawala... pero hindi pwedeng ako mag-initiate nun... baka maraming magalit... hindi pumunta sa wake... at hindi mag-enjoy sa pina-install kong disco ball... paano kaya yun???

so ngayon... sige... tuloy ang buhay... pero hindi parin ako masaya... siguro ganito nalang... hinay hinay sa pag-iisip na hindi ako masaya... tapos baka sumaya ako...

pero pakiramdam ko malabo rin yun...

tignan natin bukas kung gumising ako ng masaya...